Reżyser i scenarzysta. Urodził się 11 stycznia 1911 w Łodzi, zmarł 2 stycznia 1971 roku w Warszawie. Przed wojną studiował historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim oraz grę na skrzypcach w Konserwatorium Warszawskim. W 1938 ukończył Wydział Reżyserii PIST w Warszawie.

Już jako dwudziestolatek zaczął realizować filmy dokumentalne. Wraz z grupą innych twórców (m.in. Wandą Jakubowską, Stanisławem Wohlem, Eugeniuszem Cękalskim i Aleksandrem Fordem) założył w 1931 roku Stowarzyszenie Miłośników Filmu Artystycznego „Start”. Organizacja miała na celu promowanie kina artystycznego i „użytecznego społecznie”. Po rozwiązaniu „Startu”, wraz z częścią członków stowarzyszenia założył Spółdzielnię Autorów Filmowych, wcielającą w życie „startowe” cele.

Ludzie Wisły Dowiedz się więcej

Fabularnie zadebiutował w 1938 roku filmem zrealizowanym wspólnie z Aleksandrem Fordem „Ludzie Wisły” opowiadającym o środowisku flisaków – szyprów wiślanych (TUTAJ piszemy o tym filmie).

Pierwszy samodzielny film, ekranizację popularnego wodewilu „Żołnierz królowej Madagaskaru”, zrealizował tuż przed wojną, ale premiera odbyła się w 1940 roku (film się nie zachował, reżyser nakręcił go na nowo, tym razem w wersji barwnej, w 1958 roku).

Podczas wojny Zarzycki służył swoimi filmowymi umiejętnościami wojsku polskiemu, a potem Armii Krajowej. W czasie kampanii wrześniowej pracował w ekipie realizatorów Dowództwa Obrony Warszawy i wraz z nią filmował działania wojenne w Śródmieściu. W czasie Powstania Warszawskiego koordynował od strony operatorskiej realizację powstańczych kronik.

Po wojnie wyreżyserował głośny film „Miasto nieujarzmione” (1950) inspirowany historią Władysława Szpilmana. Po latach przeniósł ją na ekran w swoim „Pianiście” Roman Polański. Film Zarzyckiego pod naciskiem komunistycznych władz uległ licznym przeróbkom. Musiał zmienić też nazwę z pierwotnego tytułu „Robinson Warszawski”.  W efekcie, autor scenariusza, którym był sam Czesław Miłosz wycofał swoje nazwisko z czołówki filmu.  Mimo tego film otrzymał na festiwalu w czeskich Karlovych Varach wyróżnienie specjalne.

Zarzycki zrealizował również dramat „Zagubione uczucia” (1957), uznany za pierwszy polski film neorealistyczny, który ukazywał przygnębiający obraz życia w Nowej Hucie. Otrzymał za niego nagrodę Klubu Krytyki Filmowej SDP Syrenka Warszawska.

Nagrodzony w Edynburgu „Biały niedźwiedź” (1959) opowiadał o żydowskim naukowcu Henryku Voglu (Gustaw Holoubek), który uciekł z transportu do obozu koncentracyjnego i ukrywał się pod przebraniem zakopiańskiego białego niedźwiedzia. Jego tajemnicę odkrył major Wermachtu i rozpoczął z uciekinierem szaloną grę psychologiczną. Obiecał bowiem Voglowi nietykalność w zamian za opowiadanie o tym, jakich uczuć doznaje w wyniku nieustannego strachu. 

Zarzycki nakręcił jeszcze komedie: „Klub kawalerów” ( 1962) i „Liczę na wasze grzechy” (1963), melodramat „Kochankowie z Marony” (1966) i film psychologiczny „Pogoń za Adamem” (1970).

Filmografia

  • 1938 Ludzie Wisły
  • 1939 Żołnierz królowej Madagaskaru
  • 1947 Nawrócony
  • 1947 Zdradzieckie serce
  • 1950 Miasto nieujarzmione
  • 1954 Uczta Baltazara
  • 1956 Ziemia
  • 1957 Zagubione uczucia
  • 1958 Żołnierz królowej Madagaskaru
  • 1959 Biały niedźwiedź
  • 1962 Klub kawalerów
  • 1963 Liczę na wasze grzechy
  • 1966 Kochankowie z Marony
  • 1970 Pogoń za Adamem