Polski reżyser filmowy, dramatopisarz, scenarzysta i wykładowca.

Janusz Majewski urodził się 5 sierpnia 1931 we Lwowie. Jest reżyserem takich filmów, jak: „Zaklęte rewiry”, „Lokis. Rękopis Profesora Wittembacha” czy „C.K. Dezerterzy” i „Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy”.

Zanim zaczął studia na łódzkiej „Filmówce”, ukończył architekturę na Politechnice Krakowskiej. W czasie gdy był wykładowcą łódzkiej Filmówki jego studentami byli m.in.: Feliks Falk, Andrzej Barański, Filip Bajon i Juliusz Machulski.

W latach 1983-90 był prezesem Zarządu Głównego SFP, od roku 2006 jest Honorowym Prezesem Stowarzyszenia. W latach 1987-91 członek Komitetu Kinematografii. Członek Polskiej Akademii Filmowej. Od roku 2012 rektor Warszawskiej Szkoły Filmowej.

Już na początku swojej filmowej drogi Janusz Majewski zabłysnął wysmakowaną plastycznie surrealistyczną etiudą szkolną „Rondo” (1958). Kolejnym, dużym sukcesem była telewizyjna fabuła „Awatar, czyli zamiana dusz” (1964) według prozy Teofila Gautiera. Ten film przyniósł Majewskiemu nagrodę FIPRESCI w Monte Carlo i Złoty Asteroid w Trieście. Wiele nagród otrzymał też za szkolne shorty „Album Fleischera” i „Pojedynek”.

Pełnometrażowym debiutem twórcy był „Sublokator” (1966), czarna komedia z Janem Machulskim w roli naukowca, który otrzymuje przydział na pokój w domu zamieszkanym tylko przez kobiety. Dużym sukcesem stał się także, znajdujący się na granicy fantastyki i horroru „Lokis. Rękopis Profesora Wittembacha” (1970) według opowiadania Prospera Merimée. Film otrzymał m.in. Złote Grono na Lubuskim Lecie Filmowym, Złoty Medal w Wenecji i Grand Prix prestiżowego Festiwalu Filmów Fantastycznych w Sitges.

Osobny nurt w twórczości Janusza Majewskiego tworzą filmy swoiście pojmowanego „retro”, przenoszące widza w czasy nie tak odległej przeszłości. Pierwszym z nich była „Zazdrość i medycyna” (1973) według powieści Michała Choromańskiego. Arcydziełem tego nurtu są niewątpliwe odkrywające świat międzywojnia „Zaklęte rewiry” (1975), będące aktorskim popisem doświadczonego Romana Wilhelmiego i debiutującego wtedy na ekranie Marka Kondrata. Film nagrodzono na festiwalach w Londynie, Panamie i Melbourne.

Do dziś ekranowym przebojem pozostaje komedia „C.K. Dezerterzy” (1985). Historia żołnierzy wielonarodowej armii austro-węgierskiej stacjonujących w pewnym zatęchłym forcie nasuwa na myśl szwejkowski klimat, ale zarazem tryska oryginalnością i znakomitym humorem.

Po długiej przerwie, trwającej praktycznie od końca lat 90. XX wieku, reżyser wrócił w 2010 roku filmem „Mała matura 1947”, a w 2015 nakręcił „Excentryków, czyli po słonecznej stronie ulicy”. Za ten obraz Majewski otrzymał Srebrne Lwy 40. Festiwalu Filmowego w Gdyni, a sam film otrzymał cztery Polskie Nagrody Filmowe Orzeł. Film prawie w całości realizowany był w Ciechocinku i Toruniu, a piszemy o nim TUTAJ.

Majewski jest też cenionym reżyserem teatru telewizji. W 2012 roku został uhonorowany nagrodą „Orła” w kategorii „Za Osiągnięcia Życia”.